حریم زناشویی
مثلا، مرد دوستانی دارد که در ارتباط با آنها جوک می‌گوید، تفریحات مردانه می‌کند و حالش خوب می‌شود.
وقتی زنی بخواهد این فضای «منِ» مرد را حذف کند، خودش نمی‌تواند جایگزینی برای آن باشد.
در مورد زنان هم همین بحث صادق است. زنان هم فضاهایی دارند که مختص به خودشان و فضای «من» خودشان است.
مثلا حرف‌هایی ظریف و ریز و جزئی‌ای که در فضاهای مطلقا زنانه زده می‌شود، مثل اینکه:
«امشب دامن آبی رو بپوشم بهتره یا قرمزه رو؟» مردها به این حرف‌ها می‌گویند حرف‌های خاله‌زنکی اما واقعیتش این است که این‌ها از آن دسته حرف‌هایی است که در فضای مردانه نمی‌گنجد.
مرد نباید این فضا را از همسرش بگیرد، چون خودش نمی‌تواند جایگزینی برای آن باشد؛ زن‌ها در همین مدل حرف‌هایشان هم کلی انرژی عاطفی رد و بدل می‌کنند که مردها هیچ وقت نمی‌توانند چنین کاری بکنند.
مردها هر کجا نهاد اجتماعی ساخته‌‌اند که آنجا بین خودشان به تبادل احساسی بپردازند، عملا به نتیجه نرسیده‌‌اند اما زن‌ها اغلب موفق بوده‌اند.
آنها خیلی بی‌دردسر هر کجا که به هم می‌رسند و جمع می‌‌شوند، چه مهمانی باشد، چه آرایشگاه یا باشگاه، از پس این کار خوب برمی‌آیند.
مردان در ايران فاقد نهاد احتماعى درست و حسابى براى تبادل هيجانى هستند.
قهوه خانه و قليان كشى ؟ باشگاه بدنسازى ؟ هيات ؟...
به نظر ميرسه داشتن چنين فضايى مردانه كه البته به افراط كشيده نشه باعث ميشه مردان با روحيه بهترى به خانواده برگردند
برچسب‌ها: زهره واثقی, زیبا ایرانی, روان شناس کودک در تهران پارس
